Deze namiddag heb ik al een beetje nagedacht over de richtingen die ik mogelijk zou kunnen uitgaan over dit onderwerp. Dit zijn gewoon een paar ideetjes, ik ben dus nog niet zeker of ik dit wil doen.
-Een dag in het leven van een prostituée. (Agata door Bieke Depoorter)
-Een dag in het leven van een prostituée. (Agata door Bieke Depoorter)
-Kant van de prostituée vergelijken met de kant van de klant (hun gedachtengang, hun leven).
-Het leven van de vrouw die ik heb geïnterviewed voor ze een sekswerker was (9 to 5 job) tegenover haar leven nu. Hierbij kan ik ook een persoon volgen die een op dit moment een soortgelijk leven heeft als zijn vroeger.
-Wat is beschadigd? = ongelukkig-> Laten zien dat mensen met een gewoon leven vaak ongelukkiger zijn dan vrouwen die vrijwillig in de prostitutie gaan.
-De manier waarop een vrouw die uit haar eigen wil in de prostitutie is gegaan kijkt tegenover haar werk en de manier waarop gewone mensen hier tegenover staan. Een vergelijking maken tussen de twee, hoe mensen denken dat het is en hoe het echt is of tenminste kan zijn.
-Een vrijwillige sekswerker tegenover een gedwongen sekswerker (dit zou natuurlijk moeilijk zijn omdat een gedwongen sekswerker hoogstwaarschijnlijk niet gaat willen praten).
-De mening van verschillende prostituées. Verschillende situaties.
-Beelden in het rood.
Wat ik versta onder uw ideeën (1) :
BeantwoordenVerwijderenKunst doet stiltes doorbreken, dat is het centrale vertrekpunt van Rafflesia. Zij ziet kunst als de ultieme manier om weerstand te bieden aan een opgelegde ethiek, aan een enggeestige perceptie van bepaalde levensvormen die de maatschappij snel geneigd is te bestempelen als onzedelijk en beschadigd. Wanneer we spreken over enggeestig, gaat dit vaak gepaard met onderwerpen die moeilijk voor discussie vatbaar zijn. Men praat er liever niet over. Vaak komen die stiltes tot uiting in taboes. Deze roepen heel wat controverse op en leiden tot een zwijgspiraal. Rafflesia kiest in dit geval de prostitutie als taboe. Wat gezien wordt als choquerend, kan sneller een stempel drukken op de samenleving in kwestie. Kunst staat toe, zonder al te veel woorden eraan vuil te maken, een boodschap over te brengen en mensen een aanzet te geven openlijker en ruimdenkender te spreken over taboes. Het idee prostitutie kan aanvaard worden door de gesprekken die Rafflesia’s kunstwerk moet uitlokken. Haar doel is de toeschouwer een andere kijk te geven op prostitutie in haar puurste en rouwste vorm. In ons groepsgesprek is het esthetisch doel van de prostitutie zelf echter nog onduidelijk, dus wat die puurste en rouwste vorm precies inhoudt, is nog zoek. Een voorzichtige aftasting is de volgende stelling dat prostitutie in staat stelt je lichaam vrij te stellen als vorm van onvoorwaardelijke overlevering aan een ander. Deze stelling valt in duigen als we ervan uitgaan dat prostituees prostitutie niet beleven als deel van hun leven, maar als werkgelegenheid. Deze afstand is niet altijd even toepasbaar aangezien de grenzen van een woon-en werkpatroon in het leven van prostituees moeilijk te trekken zijn.
Naast de onvoorwaardelijke overlevering van het lichaam, geeft prostitutie een prostituee namelijk een identiteit. Bewust kies ik voor het onbepaald lidwoord. Prostituees dragen vaak verschillende identiteiten met zich mee. De kunst als spiegel of zelfreflectie kan deze identiteitsvorming een plaats geven in een groter maatschappelijk geheel. Onder de indruk van de oprechtheid van Magnumfotografe Bieke Depoorters solotentoonstelling in het Fotomuseum, wil Rafflesia de beschadigde status van prostituees herstellen.
Wat ik versta onder uw ideeën (2) :
BeantwoordenVerwijderenAls fotografe wilde Bieke haar grenzen verleggen in de fotografie als medium. In de eerste plaats is de kunstenaar zelf een toeschouwer van zijn of haar kunstwerk. Maar naast de rol van toeschouwer is deelname aan het kunstwerk zelf essentieel om het werk levendiger en oprechter te maken. Naast loutere momentopnames van Agata’s leven afzonderlijk, is Bieke erin geslaagd verschillende Agata’s tot leven te brengen. Je kan letterlijk en figuurlijk spreken van een levensloop waarin Agata zich keer op keer anders (ver)toont. Zelf zegt Bieke dat haar ontmoeting met Agata ervoor heeft gezorgd dat zij niet alleen ruwweg fotomateriaal was maar een spiegel voor haarzelf. Door Agata’s leven binnen te dringen en diep te graven, is Bieke afgestapt van het idee toeschouwer en heeft de intimiteit van de sfeerbeelden nieuwe werelden geopend zowel voor zichzelf als voor Agata. De Morgen noemt dit de pièce de resistance van de tentoonstelling. Als we dit letterlijk vertalen, bekomen we zoiets als kunstvoortbrengsel van de weerstand. De foto’s dragen zo’n felle intimiteit in hoogst eigen persoon, dat wij vanuit de taboevorming op het eerste gezicht met weerzin kijken naar de uitdagende foto’s. Het zijn beelden die liefst achter gesloten deuren blijven. Maar betekent vrij van oordeel misschien niet vrij van identiteit?
Om zelf deel te nemen aan haar kunstwerk, heeft Rafflesia een interview afgelegd met een prostituee. Haar gesprek geeft haar een bredere kijk op het leven van zo’n prostituee. Kunst vraagt in zekere zin ook om kennis. Deze prostituee ziet de prostitutie als natuurlijke energie tussen twee mensen, waarbij de oprechte aandacht centraal staat: jezelf verliezen in een ander. De prostituee zegt echter dat hetgeen ze doet niet per se bepaalt wie ze is. Prostitutie vraagt daarnaast om de kunst van volharding. Als zij een kleur zou moeten kiezen voor de prostitutie, dan is het rood. Zo zie je dat kleur intuïtieve associaties met zich meebrengt. Hiermee wil Rafflesia aan de slag. Het is dus een zoektocht naar de rode gloed, de rariora’s in het leven van een prostituee.